Netjes

Ik zit achterin de auto geklemd tussen twee kleinkinderen: een kind van drie in een hoog stoeltje en een van vier (bijna vijf) op een laag zitje. Oma heeft zich soepel in de smalle ruimte ertussen gewurmd.

Gaat het moeders? vroeg mijn zoon, die zich voorin naast opa de bestuurder had gevleid. Ja hoor, zei ik, terwijl ik mijn lichaam een halve slag draaide, maar daardoor niet meer wist waar ik mijn armen moest laten. Maar een soepele en lenige oma, zoals ik me op dat moment voelde is natuurlijk voor geen kleintje vervaard. Mijn linkerarm legde ik om het hoge stoeltje links van mij, en mijn rechterarm rechts over de leuning van de achterbank, de hand met gestrekte vingers tegen de zijruit geklemd.

Zo reden we naar de plaats van bestemming. De kinderen vonden het reuzeleuk. Die gekke oma toch. Ik wilde wel een gekke oma zijn, liever dan een oude oma die dit staaltje van soepelheid natuurlijk nooit geleverd zou kunnen hebben. Ik mijmerde vanuit mijn benarde positie daar een beetje op door. Misschien dat de kinderen er later heel leuk over zouden verhalen: Onze oma is altijd zo jong gebleven…

En toen werd ik wakker. Ik zag kleinzoon Mark van bijna vijf staren naar de hand op de zijruit. Oma? Ik voelde de domper op mijn lichte euforie al opkomen. Oma? Ja, jongen, zeg het maar, zei ik lijdzaam. En terwijl hij zachtjes over de rimpeltjes van mijn hand streek, zei hij: Oma, waarom heb jij je hand niet zo netjes?

Mijn gevoel voor humor liet de domper slinken als een slak waar zout op wordt gelegd.

 
© Marijke van der Scheer, 2008/2016