Hylke was niet de jongste in het gezin met 10 kinderen, maar wel de nieuwste aanwinst. Geen nakomertje, maar een tussenschuiver.
Zijn opvoeding tot dan toe was heel anders geweest dan van de rest. Verwend? Ten opzichte van de andere kinderen, in materiële zin en qua aandacht van volwassenen, ja. Maar wel streng opgevoed, met de strakke teugels van een oud-hoofdonderwijzer van de oude stempel. Zijn opa.
Bij verjaardagen en dergelijke werd Hylke altijd goed bedeeld. Niet alleen door zijn moeder, maar ook door andere familieleden: was er sprake van compensatiegevoelens vanwege zijn veel te jong overleden vader?
Die familie leek de verjaardagen van Hylke's vele nieuwe broers en zussen maar niet op een rijtje te krijgen. De verjaardagscultuur in dat gezin was ook minder ontwikkeld.

Hylke zat inmiddels op de LTS, richting Elektrotechniek. Na weer een verjaardag kocht hij van het gekregen geld een paar mooie tangen en schroevendraaiers. Geld dat je in goed gereedschap steekt, is een investering in je toekomst, had hij van zijn vader's familie geleerd, allemaal vakmensen.
Zijn stiefvader had hem een plek gewezen in de werkplaats waar hij kon knutselen. Een ruwhouten werkblad in een verloren hoekje van "de keet".
Het duurde niet lang voordat Hylke daar wat afgedankte spullen had verzameld. Ook zijn trots, zijn nieuwe gereedschap bewaarde hij daar op dat werkblad.

Op een dag, toen hij op zijn vrije woensdagmiddag iets wou repareren, was zijn gereedschap weg, op één tang na. Hij zocht zich wezenloos, eerst op logische, daarna op onlogische plaatsen. Hij piekerde zich suf waar hij het gelaten kon hebben, waar hij het het laatst gebruikt had. Het gereedschap bleef zoek, en er zonder kon hij de reparatie niet uitvoeren. Tenslotte vroeg hij het aan zijn stiefvader. Die werkte immers de hele dag, elke dag, in de werkplaats? Maar die mompelde dat hij het ook niet wist.

Zakgeld kreeg Hylke niet meer. Alleen geld voor pech onderweg naar school, waarvoor hij elke dag 15 kilometer heen en 15 kilometer terug moest fietsen. Om nieuw gereedschap te kunnen kopen, moest hij dus afwachten of hij bij z'n volgende verjaardag nog weer genoeg geld zou krijgen.

Een paar maanden later liep Hylke door de werkplaats, op weg naar de trap die naar zijn knutselhoek leidde. Plotseling weerkaatste de zon op iets dat in de houtschilfers op de grond lag. Vlak naast de brommer van zijn stiefvader. Hij liep er naartoe en bukte zich. Half onder de houtschilfers lag één van zijn tangetjes. Het was stil in de keet, dus zijn stiefvader was daar niet. Verder was hij de enige die thuis was. Verdekt opgesteld, keek hij uit over de uitgestrekte tuin achter de keet. Helemaal achteraan liep zijn stiefvader heen en weer met een kruiwagen. Dus was de kust even vrij.
Hylke liep terug naar de brommer. Zijn stiefvader had een zwartgeverfde beschuitbus onder het zadel gemonteerd, waar hij van alles ingestopt had voor pech onderweg. Het deksel was met een riempje beveiligd tegen openvallen. Hij maakte het riempje los en inspecteerde de inhoud van de bus. Hij vond nog een van zijn tangetjes en twee schroevedraaiers. Zijn mooiste tangetje was er niet bij.

Hylke nam het gereedschap mee, en verstopte het op het enige veilige plekje dat hij wist in dat huis zonder privacy. Hij besloot, wijsgeworden door eerdere ervaringen, niets ter sprake te brengen. De sfeer was zonder dat al gespannen genoeg, en hij had geen zin in een pak slaag van de ouwe driftkikker.

 

Eerder geplaatst 15 november 2007 op mijn blog dwarsbongel.web-log.nl.
Die site is opgeheven, maar ik heb de verhalen bewaard en evt. aangepast.
Zie ook Een nieuw begin.