Iemand plaatste een anekdote, die mij herinnerde aan de jaren 50, aan de straat waar ik toen woonde. Dat was een rondlopende straat met een soort verhoogde middenberm met een gazon.
Er waren nog weinig auto’s, maar een van de vaders, fabrieksdirecteur, had een Citroen Traction Avant. Alle kinderen uit de straat mochten hun sleetjes achter zijn auto knopen, zodat het een hele lange sliert werd. Zo ging het rijden en glijden, de straat rond.
In de bochten deed meneer voorzichtig, omdat anders de achterste sleetjes tegen de lantaarnpalen zouden botsen.
Op de rechte einden ging het lekker snel!

Na een paar rondjes zocht meneer naar afwisseling. Hij sneed een bocht af, over het gazon. Andere ouders riepen nog heel hard: “Ho! Daar niet!”, maar meneer was wat dovig. Zo pletterde hij door het bloemperk, dat nu evenwel onder de sneeuw verborgen was.
Door de combinatie van glooiing en bocht, kantelden de meeste sleetjes. De kinderen vielen er af, maar de auto reed door.
In het voorjaar kon je precies zien waar de auto met de sleetjes door het voorheen fraaie perk gekomen was: de aarde was er woest en ledig…