Het is alweer een tijd geleden dat we door Valetta liepen, de hoofdstad van Malta. Het was onze huwelijksreis, begin juni 2004.

We waren met excursies mee geweest langs allerlei historische en culturele bezienswaardigheden en hadden een indrukwekkende boottocht gemaakt rond het hoofdeiland Malta met een stop op het kleinste bewoonde eiland Comino.
Ik zou graag willen vertellen over die ontroerend mooie Blue Lagoon, maar dit verhaal gaat over een andere ervaring.

Die dag trokken we, vanuit Bugibba, op eigen gelegenheid naar Valetta, met de beroemde bussen. We wilden naar een goede fotozaak, want onze camera had het na anderhalve dag begeven.
Bijna alles in Valetta was gesloten, het was Nationale herdenkingsdag, Sette Giugno (7 juni). In 1919 schoten Engelse troepen vier Maltezers dood, bij een opstand tegen het verhogen van de broodprijs. Malta was toen nog een Engelse kolonie.

We kochten in een souvenirwinkel een wegwerpcamera, die ons slechts enkele bruikbare foto's heeft opgeleverd. Een Vlaams stel dat in hetzelfde hotel verbleef en ongeveer dezelfde excursies deed, heeft ons later per e-mail nog foto's toegestuurd.

Bij het verkennen van Valetta, zagen we in één van de smalle straatjes, tussen allerlei hoge gebouwen, op een hoek een groot heiligenbeeld.
Vreemd, vanuit dat perspectief leek het eerder een pakhuis dan een kerk.

Totdat we een paar stappen verder liepen.
Daar stond een deur open, groot en groen als een baanderdeur. Achter die deur zat aan een tafeltje een geestelijke in een groezelig habijt.
Op die baanderdeur was een A4-tje geprikt met in amateuristische letters de tekst:

Welcome, Have a Faith Lift

Zo'n woordspeling lokte ons er uiteraard naartoe. Taal heeft ons immers samengebracht!
Gelovig zijn we niet meer, maar Marijke heeft een zweem Maria-sympathie geërfd van haar moeder.
Omdat we elkaar pas op latere leeftijd hebben gevonden, hebben we elkaars ouders nooit ontmoet; die waren allemaal al "uit de tijd".

De morsige monnik oordeelde dat Marijke kantje-boord kuis genoeg gekleed was om naar binnen te mogen.
Door het sombere voorportaal kwamen we in de kerkzaal.
We waren verrast: heel hoge zuilen van rood marmer, en witte muren hoog oprijzend tot aan een koepel, waardoor onwaarschijnlijk helder licht naar binnen stroomde.

Wij praten wel eens over onze ouders in de trant van: "Hoe zouden ze het vinden dat wij nu bij elkaar zijn, na alles wat er in onze levens gebeurd is?"
In die kerk, verstopt in die smalle straatjes van Valetta, toen we in die kerkzaal waren met dat overweldigende licht, hadden we het gevoel: "Als ze ooit naar ons kunnen kijken, dan is het nu."

We hebben zwijgend op de eenvoudige stoelen achter in die kerk gezeten, hand in hand, en lieten onze gedachten gaan.

Toen we opstonden om weg te gaan, werden we geconfronteerd met het beeld van een gekruisigde Christus, vlak achter ons. De verwondingen waren afgrijselijk aangezet in harde, ongenuanceerde kleuren.
Het was te potsierlijk geboetseerd om eerbied op te roepen.

Maar nog steeds, als we ergens rood marmer zien, kunnen we even stilvallen en terugdenken aan dat moment met dat heldere licht uit die koepel.

Pas later, toen we ansichtkaarten van Valetta hadden gekocht, beseften we hoezeer de koepel van die Carmelieten-kerk de skyline van Valetta domineert.

Terug in Nederland, bezochten we de St. Stevenskerk, in Marijke's geboorteplaats Nijmegen.
Marijke heeft vroeger, met een vriendinnetje, halsbrekende toeren uitgehaald op die toren.

We hebben in de Stevenskerk vier kaarsjes aangestoken, en het beeld opgeroepen van onze ouders, die samen rond de tafel zaten met een glaasje wijn.
De scene werd verlicht door het schijnsel uit de koepel van de Carmelieten-kerk op Malta.
Ze spraken over ons; we konden ze niet verstaan, maar ze leken tevreden met de situatie.

Klaas Zijlstra (1916-1944) en Bab Eldering (1911-1982)
getrouwd 1942

Piet van der Scheer (1917-1991) en Greet de Lang (1918-1998)
getrouwd 1943