Wondere wereld

Niet elke dag, of op elk moment voelt het zo. Maar zo af en toe, alsof er een tip van de sluier wordt opgelicht, zie ik het: de samenhang van alles met alles. En waar ik dan mijn blik op laat rusten, of wat ook mijn oren horen; een vogel die zich met een sierlijke duik op een tak vleidt, een kind dat luid schreeuwt om haar mama, een zware vrachtwagen die een piepend geluid maakt, de grasmaaier van de buren, de zon die net boven de bomentoppen schijnt, de gele sierappels, die in een al bladloze boom hangen, de herinnering van de sfeer en de betekenis van de boeken die ik ooit heb gelezen van de boekenrij vlak voor me, het voelen dat mijn lief bestaat, de foto´ s van mijn kinderen met hun kinderen, het besef dat ze ergens gelukkig op deze aardbol lopen en werken, ze hun weg hebben gevonden, enzovoort, enzovoort, al deze indrukken hebben dan een zinnebeeldige betekenis voor mij. Alsof ik moeiteloos de zin van het leven ervaar. Een soort déjà vu, maar dan grootser, meeslepender.
 
Ik weet niet waardoor dit inzicht in het geheim van het leven, zoals ik dat ervaar, even plotseling weer verdwijnt als dat het is verschenen. Toch is er na iedere keer iets blijvend veranderd. Het ´weten´ dat ik deel uitmaak van iets groots. Dat, hoewel ik het maar af en toe mag ´aanschouwen´, ik er niet los van sta, er deel van uitmaak.
Het maakt dat ik me soms voel als een kind dat stiekem onder het zeildoek van een grote circustent probeer te kijken, om iets van het grote gebeuren daarachter te onderscheiden.
Dat lukt niet altijd, want vaak zit het tentzeil te vast in de aarde.
Tot ik weer een kans krijg het zeil om te slaan om de aarde voor een moment te ontstijgen..
 
Ik vertrouw op de nieuwe kans, die gaat komen.

 
© Marijke van der Scheer, 2008
Eerder gepubliceerd op weblog De Zonzijde